Fot. fb Klubu Wędkarskiego FLY Mykanów
Śmierć praktycznie całej rybiej populacji na długim odcinku Kocinki, ogromne straty finansowe i zaprzepaszczenie wielu lat poświęconych na budowaniu środowiska tej wyjątkowo atrakcyjnej dla wędkarzy rzeki – to wynik zatrucia, do którego doszło w ostatnich dniach. Trwa szukanie winnych tej ekologicznej katastrofy.
We wtorek około godz. 13 do mykanowskiego koła wędkarskiego dotarło zgłoszenie o sporej ilości martwych ryb w rzece Kocince. Powiadomił o tym wędkarz ze Zduńskiej Woli, który zamierzał łowić lipienie w tej niezwykle atrakcyjnej wędkarsko rzece.
– Prawdopodobnie do zatrucia rzeki doszło pod koniec minionego tygodnia – uważa Paweł Wroński, prezes koła PZW opiekującego się Kocinką. – Jeszcze w środę obserwowaliśmy potężny ruch na pstrągowych tarliskach, więc wtedy było jeszcze wszystko w porządku. Przez następne dni docierały do nas pojedyncze sygnały o śniętych rybach, ale nikt jeszcze nie zdawał sobie sprawy ze skali zjawiska. We wtorek przekonaliśmy się, że to katastrofa na skalę, jakiej chyba w historii tej rzeki nie było.
O zatruciu Kocinki powiadomione zostały odpowiednie służby, takie jak władze PZW, czy Inspektorat ochrony środowiska. Na miejscu czynności podjęli też policjanci, a sprawę bada już także prokuratura.
– Przy pomocy specjalistycznego sprzętu będziemy mogli z dużym przybliżeniem zbadać, które odcinki rzeki są zatrute najbardziej, co pozwoli określić miejsce, w którym doszło do zanieczyszczenia – mówi Paweł Wroński.
Na wędkarskich forach internetowych sprawa zatrucia Kocinki jest burzliwie komentowana. Internauci wyrażają swoją frustrację z powodu zaprzepaszczenia pracy włożonej w budowanie środowiska Kocinki w ostatnich latach, które sprawiło, że rzeka stała się celem wędkarskich wypraw z całej Polski. Specjaliści sugerują, że proces ewentualnej odbudowy tego, co zostało zniszczone, może potrwać bardzo długo i wymagać będzie ogromnych nakładów finansowych.
Źródło: mykanews.pl
Opublikowane przez BNO

Rzeka Kocinka zatruta

Kosztowała ponad 100 tys. zł, jest wyposażona w silnik o mocy 80 KM oraz echosondę. Szczecińska straż rybacka zyskała nowoczesną łódź, dzięki której jeszcze skuteczniej będzie patrolować 30 zachodniopomorskich akwenów.
To kabinowa jednostka, która jednorazowo może zabrać na pokład maksymalnie 6 osób. Została wyposażona w silnik zaburtowy o mocy 80 KM i echosondę.
– Wyposażenie jednostki pozwoli Społecznej Straży Rybackiej na prowadzenie patroli wodnych w dzień i w nocy, niezależnie od pogody i pory roku – szczególnie jesienią i zimą, gdy częściej mamy do czynienia z problemem kłusownictwa. W ten sposób strażnicy będą chronić cenne przyrodniczo zbiorniki wodne, ale także przeciwdziałać zanieczyszczeniom wód – mówi Emilia Niemyt, Prezes Zarządu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Szczecinie.
Łódź będzie wykorzystywana przez Społeczną Straż Rybacką Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w Szczecinie na wodach będących w zasobach Okręgu. Mowa przede wszystkim o Odrze Zachodniej i Wschodniej, a także zbiornikach wodnych w okolicach Goleniowa, Gryfina, Gryfic, Kamienia Pomorskiego, Łobza, Polic, Pyrzyc i Stargardu. W sumie monitoring obejmie 30 rzek, jezior i zbiorników zaporowych z naszego regionu.
Do zadań Społecznej Straży Rybackiej należy sprawowanie kontroli przestrzegania ustawy o rybactwie śródlądowym i przepisów wydanych na jej podstawie w ścisłym współdziałaniu z innymi jednostkami i organizacjami działającymi na rzecz ochrony wód, mienia społecznego, ochrony przyrody i przestrzegania prawa (m. in. współdziała z Państwową Strażą Rybacką, policją i Głównym Inspektoratem Rybołówstwa Morskiego).
Koszt zakupu łodzi to ponad 123 tysiące złotych, z czego 60 tys. zł to dotacja udzielona przez WFOŚiGW w Szczecinie. Dzięki tym środkom kupiono także przyczepę do transportu jednostki.
AUTOR tekstu:

Kosztowała ponad 100 tys. zł, jest wyposażona w silnik o mocy 80 KM oraz echosondę. Szczecińska straż rybacka zyskała nowoczesną łódź, dzięki której jeszcze skuteczniej będzie patrolować 30 zachodniopomorskich akwenów.

Nowoczesna łódź do walki z kłusownikami trafiła do szczecińskiej straży rybackiej [foto]

- Partner portalu -
tekst i fot. Maciej Garbowicz
U stóp dachu świata – Himalajów, w dopływach Gangesu rozciąga się królestwo mitycznego Tora. Brzana himalajska to zagrożony wyginięciem azjatycki gatunek dużej słodkowodnej ryby karpiokształtnej. To właśnie ta wspaniała ryba stała się magnesem, który zwabił do Nepalu grupę śmiałków gotowych zmierzyć się z wyzwaniem niezwykłego spotkania.
Po raz pierwszy szczęście uśmiechnęło się do mnie, kiedy znalazłem się w składzie wyprawy w gronie wyjątkowych wędkarskich globtroterów prowadzonych przez polskiego pioniera himalajskich łowów – Rafała Słowikowskiego. Razem startujemy z Warszawy, razem nasza jedenastoosobowa grupa ląduje w Katmandu stolicy Nepalu.
By stanąć nad brzegiem upragnionej rzeki czeka nas jeszcze dodatkowa 24 godzinna podróż. Kolejny, krótki lot wewnętrznymi liniami oraz mozolne wspinanie się krętymi drogami doprowadza nas w końcu do obozu zlokalizowanego nad brzegiem rzeki Bag.
Przy akompaniamencie szumiącego nurtu, o poranku wyrywają nas ze snu odgłosy rozmów nepalskich, uśmiechniętych dzieci z zaciekawieniem obserwujących nasze poczynania. Unosząca się nad rzeką mgła niebawem znika, a wychodzące zza gór słońce zaczyna mile rozgrzewać nasze ciała. Kończąc dopijać poranną kawę zdajemy sobie sprawę, że w Polsce mamy jeszcze środek listopadowej nocy.
Po szybkim śniadaniu przystępujemy do wdrażania naszego planu. Trzema pontonami raftingowymi marki NRS, w asyście naszego zwiadowcy na górskim kajaku odbijamy od brzegu i namiastki cywilizacji, jaką w tym wypadku jest droga z okolicznymi wioskami. Mijane widoki zapierają dech w piersiach. Oblewająca nas zimna woda rzecznych szypotów uświadamia, że w tych warunkach wszystko się może zdarzyć. Z nastaniem wieczornej szarówki rozbijamy obóz w wyściełanym piaskiem szerokim zakolu rzeki.  Jest to również okazja do przygotowania zestawów i sprawdzenia pracy przynęt. Kolejny dzień spływu okraszony postojami w co lepszych miejscówkach nie przynosi upragnionego pierwszego brania. W powietrzu poza odgłosami lasu unosi się aura wyczekiwania na emocje, których jako pierwszy doświadcza nasz kolega Jurek. Po krótkiej walce przegrywa on jednak walkę z niemalże metrową brzaną. Ryba atakuje srebrnego Gnoma na środkowym odcinku długiej prostki, która towarzyszyła nam podczas kolejnego, wcześniej tym razem zorganizowanego postoju. Wieczorne ognisko to czas, kiedy obdarzony pierwszym braniem szczęśliwiec opowiada wszystkim i każdemu z osobna o zawiłościach swojego kontaktu z rybą. Zacienione górami miejsce naszego obozu długo każe nam czekać na pierwsze promienie rozgrzewającego słońca. Doświadczamy ich już na stroczonych pontonach i w nurcie rzeki. Zatrzymujemy się na ciekawych odcinkach, łowiąc z zachowaniem odstępu między poszczególnymi jednostkami.
Załoga jednego z pontonów melduje o złowieniu pierwszej ryby. Na kolejną nie trzeba długo czekać. Szczęście uśmiecha się do mnie w samo południe. Branie następuje w miejscu rozdzielenia się rzeki na dwie odnogi w końcówce książkowej rynny podmywającej niewysoką skałę. Piaszczyste dno okraszone żwirem i drobnymi kamieniami okazuje się domem mojej pierwszej 95 centymetrowej ryby, a prowadzony wachlarzem w poprzek nurtu złocisty, 40-to gramowy Gnom – fartownym wabikiem. Ryba po zacięciu ostro walczy w strefie głębokiego nurtu z próbą ucieczki w dół rzeki, przed którą chroni mnie mocny zestaw z dobrze wyregulowanym hamulcem. Lądowanie ryby odbywa się sprawnie i bez udziału osób trzecich.
Serię kilku zdjęć kończy powrót himalajskiej brzany do rzeki, a opadającej adrenalinie towarzyszy poczucie spełnienia.  Kolejny dzień to okazja do skutecznego rewanżu w wykonaniu Jerzego, który na srebrną wahadłówkę łowi dobrą, ponad metrową rybę. Ja również mam swoją kolejną chwilę radości. Ten sam sposób prowadzenia przynęty w analogicznych warunkach przynosi mi drugie branie zakończone skutecznym holem. Na wędce melduje się 90 centymetrowy tor, amator złotego wahadła. Wszyscy czujemy, że jesteśmy we właściwym miejscu, a obławiany odcinek rzeki może przynieść kolejnego mahseera. Atmosfera wieczornego ogniska jest pełna radości, a mylne wrażenie posiadania niekończącego się zapasu whisky gwarantuje bardzo swobodny nastrój z rzadka zakłócany odgłosami mieszkańców gór i pobliskiego lasu. Dopełnia to fantastyczne jedzenie przygotowywane przez naszych nepalskich towarzyszy którzy bez przerwy zaskakiwali nasze podniebienia swoimi rodzimymi potrawami.
Ku uciesze grupy poranek dnia następnego wyłania kolejnego szczęśliwca. W tym jednak trudnym pojedynku z nepalską rzeką swoją szansę otrzymał nasz towarzysz wielu wspólnych wypraw, nie kto inny tylko sam Paweł Korczyk. Środek długiej, dobrze zmielonej wody obdarzył go ponad metrową rybą. Doświadczenie, niebywale duża odporność na rady kolegów oraz kocie ruchy jak u latynoskiego tancerza spowodowały, że ryba dość szybko znalazła się na brzegu! W związku z planem pozostania w tym miejscu na kolejną noc rodzi się scenariusz przepłynięcia pontonem na drugi brzeg rzeki i spenetrowanie odcinka powyżej obozu.
Długi, piękny warkocz nurtu z towarzyszącą wysoka piaszczystą łachą zatrzymuje kilku łowców. Nie chcąc im wchodzić w paradę wraz z kolegą Rafałem Słowikowskim i jego towarzyszką Ewą Borek pokonujemy nadrzeczne, ostre wzniesienie, by po chwili znaleźć się nad odciętą, niezbyt długą rynną. Piękna, głęboka woda z idealnie uformowaną końcówką płani, piaszczyste dno z niewielką ilością dużych kamieni od strony łowiącego i wysoka, podmywana nurtem pionowa skała drugiego brzegu stanowiła o urodzie tego miejsca. Pierwszy, badawczy rzut z wysoko uniesionym kijem i bardzo powolnym zbieraniu linki dającym przynęcie wachlarzowej trajektorii nie przynosi efektu, ale pozwala prześwietlić wodę. Kolejny zamach i oczyma wyobraźni widzę kolebiącego się w nurcie złotego Gnoma, muskającego dno dużą, morską kotwicą. Naprężenie żyłki powoduje, że na dolniku wyczuwam wyraźne wahnięcia. Błystka schodzi po łuku do środka rzeki, odliczam ruchy głęboko przetłoczonego żelastwa …raz , dwa, trzy , cztery, pięć …jest …nagłe zassanie przynęty i mam odjazd ryby w dół rzeki. Wędka trzeszczy, kołowrotek z jazgotem wypluwa kolejne metry linki. Przytrzymuję ja na granicy wytrzymałości zestawu! Udało się! Ryba staje , wraca w górę rzeki, robi kolejne koła i powoli , powoli zmierza w kierunku właściwego brzegu. Odchodzący właśnie z miejsca lądowania Rafał schodzi z góry i towarzyszy mi do końca holu. Mierzymy rybę, równe 100 cm, choć zaraz po zacięciu wydawała się większa. Seria kilku zdjęć i tor wraca do wody. Dym z papierosa kończy rytualną pauzę. Zostaję sam. Do uzgodnionej pory powrotu zostało mi ok. 40 minut. Wykonuję kilka kolejnych rzutów. Powtarzam scenariusz, sprawdzony sposób prowadzenia przynęty przypomina mi nieco moje doświadczenia z karpiowatymi drapieżnikami z nad rodzimej Prosny. Różnica polega jedynie na wadze przynęty i strefie obławianej wody. Ten sam złoty Gnom ponownie ląduje na dnie rzeki, a kolebiący się ciężar wpada w znany mi już dobrze rytm. Odliczam wahnięcia ….raz, dwa ,trzy, cztery , pięć … potężne kopniecie w wędkę wyrywa mnie z transu. Ryba z siłą lokomotywy robi odjazd w dół rzeki. Hamulec wyje na granicy bólu. Wyraźnie czuję, że dynamika akcji przerasta to wszystko czego już doświadczyłem w poprzednich dniach.
Nie udaje mi się zatrzymać ryby, schodzi z całą swoją mocą wspartą nurtem w szypot zaczynający kolejną rynnę. Sytuacja robi się poważna, na kołowrotku żyłka znika w zastraszającym tempie. Jestem odcięty od ryby ostrym wzniesieniem i głęboką przy brzegu wodą. Zdaję sobie sprawę, że za chwilę będzie koniec mojej przygody. Unoszę jednak wysoko wędkę i wchodzę na pierwszy prawie 5 metrowej wysokości głaz u podnóża góry. Szukam sposobu na pokonanie kolejnego metra zbliżającego mnie do ryby. Niczym kozica górska przyklejony trzema kończynami przemieszczam się po skalnej ścianie. W prawej ręce cały czas trzymam pulsujący zestaw. Niesiony instynktem jak w cudownej bajce odnajduje sposób na pokonanie kolejnych metrów. Powoli, zza skały odsłania mi się rynna z rybą, która na całe szczęście stanęła w strefie wstecznych prądów dolnego warkocza. Wchodzę na ostatni głaz pozbawiony ostrych krawędzi. Dalsza droga wiąże się ze skokiem do rzeki. Na szczęście przy samej ścianie widzę opadająca do środka rzeki łachę piasku. Nie myśląc długo skaczę do wody, łapię dno, odbijam się kilka razy, tym samym pokonuję górę której minięcie wiązało się wcześniej z wejściem 30 metrów nad lustro wody. Drę się w niebogłosy wabiąc tym samym w moją stronę zostawionych tu towarzyszy. Równocześnie skracam dystans do ryby, odrabiając wydarte metry żyłki. Ostatni akt walki ma miejsce w obrębie strefy piaszczystego zakola. Ryba powoli słabnie razem ze mną. Doholowany na płyciznę tor zostaje sprawnie podebrany przez Rafała. Jest, jest, jest! Udało się. Nigdy wcześniej nie przeżyłem takich emocji połączonych z akrobatycznymi wyczynami. Śmieję się jak małe dziecko. Szybka seria zdjęć w wykonaniu Rafała, miara pokazuje 125 cm! Wow. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie! Przedłużamy godzinę powrotu do obozu. Z grupą kolegów wracamy na drugą stronę góry. Tego dnia doławiam w tym miejscu trzecią, zdecydowanie mniejszą rybę o długości 75 cm, a kolega Marcin Janaszkiewicz przegrywa walkę z dużym osobnikiem.
Poranna krucjata (w wiadome miejsce) w historycznym dniu setnej rocznicy odzyskania niepodległości już bez mojego udziału kończy się fiaskiem. Dwa brania z czego jedno zakończone nieudanym holem pozwala nam podjąć decyzję o dalszej podróży z nurtem rzeki. Obławiane, nowe odcinki wody cały czas kuszą ciekawymi miejscówkami. Sprawdzamy je skrupulatnie bez pośpiechu. W tym wyjątkowym dla Polaków dniu szczęście uśmiecha się do mnie po raz kolejny. Na pięknej końcówce płani zacinam dużą, waleczną rybę, która w początkowej fazie holu szuka schronienia w zalanych głazach. Udaje się powstrzymać jej zamiary, ale wszystko to odbywa się na granicy wytrzymałości sprzętu. Oswojony już złowieniem kilku brzan bez niepotrzebnych emocji szczęśliwie wyciągam rybę na brzeg. Przy wypinaniu przynęty dostrzegam jeden wygięty grot morskiej kotwicy Owner St 46 Tn w rozmiarze 1/0, jednak przestaje to dziwić, gdy miara pokazuje magiczne 122 cm! Po chwili kilkanaście metrów wyżej, na wlewie swojego pierwszego, prawie metrowego mahseera łowi nasz wyprawowy lekarz Paweł Wasiluk.
Wieczorem próbujemy jeszcze zapolować na miejscowe sumy – goonche. Ale nasze zestawy gruntowe pozostają nietknięte. Ostatnie dwa dni wędkowania przynoszą jeszcze kilka upolowanych ryb. W sumie udaje nam się złowić 14 torów himalajskich. Niestety mamy w grupie osoby, które nie doświadczyły tego wyjątkowego uczucia. Naszą przygodę z rybami kończymy w ujściu rzeki Bag. Do pokonania pontonami mamy jednak jeszcze ok 60 km kolejną rzeką, która swoje ujście znajduje w dolinie Gangesu. Ten czas wykorzystujemy na robienie zdjęć, kontakt z miejscową ludnością i podziwianiem doliny, która z każdym kilometrem coraz bardziej zmienia swoje oblicze. Koniec masywu górskiego i pojawienie się drogowego mostu oznacza koniec spływu i zaplanowany wcześniej powrót do stolicy Nepalu Katmandu.
Bufor bezpieczeństwa w postaci dwóch dni pozwala nam jeszcze na drobne zakupy i zwiedzanie stolicy kraju. Mamy również okazję zobaczyć miejscowe ceremonie pogrzebowe nad brzegiem rzeki. Wyjazd na lotnisko i wejście na pokład samolotu oznacza koniec naszej himalajskiej przygody.
Warto wiedzieć
Podczas wyprawy używałem pięcioczęściowego wędziska Shimano Exage BX STC Travel o długości 270 cm i cw 50-100 gram uzbrojonego w kołowrotek Daiwa BG 4000 z nawiniętą żyłką Sakuma o średnicy 0.435 mm i deklarowanej wytrzymałości 25 lbs. Bezpośrednio do żyłki wiązałem agrafki z krętlikiem firmy Dragon z seri Spinn Lock o wytrzymałości 29 kg. Najchętniej używaną przynętą były wahadłówki Oldstream ze stajni Igora Olejnika z seri S 01 o wadze 48 gram oraz wszelkiej maści Gnomy o wadze oscylującej w granicach 40 gram w kolorze złotym i srebrnym. Pewne trzymanie ryby zapewniały kotwice Owner ST 46 Tn w rozmiarze 1/0.
- Reklama -

tekst i fot. Maciej Garbowicz U stóp dachu świata – Himalajów, w dopływach Gangesu rozciąga się królestwo mitycznego Tora. Brzana himalajska to zagrożony wyginięciem azjatycki gatunek dużej słodkowodnej ryby karpiokształtnej. To właśnie ta wspaniała ryba stała się magnesem, który zwabił do Nepalu grupę śmiałków gotowych zmierzyć się z wyzwaniem niezwykłego spotkania.   Po raz pierwszy […]

Nepal – u stóp dachu świata

- Partner portalu -
Monika i Łukasz Lechowscy opublikowali w sieci swój nowy film. Oddajemy im głos: To była niesamowita wyprawa w czasach COVID-19, której do samego końca nie mogliśmy być pewni… Pomimo ograniczeń granicznych i epidemii udało nam się pokonać ponad 900 km i łowić w bardzo malowniczym zbiorniku Pelagicevo. Ta wyprawa na pewno pozostanie na długo w naszej pamięci. A dlaczego przekonacie się sami oglądając nasz film, do czego serdecznie Was zapraszamy. Polecamy!
Jeśli chciałbyś/chciałabyś poinformować nas o ważnym wydarzeniu, pisz na adres:  redakcja@wedkarstwo24.com

Monika i Łukasz Lechowscy opublikowali w sieci swój nowy film. Oddajemy im głos: To była niesamowita wyprawa w czasach COVID-19, której do samego końca nie mogliśmy być pewni… Pomimo ograniczeń granicznych i epidemii udało nam się pokonać ponad 900 km i łowić w bardzo malowniczym zbiorniku Pelagicevo. Ta wyprawa na pewno pozostanie na długo w […]

Bośniackie karpie z Pelagicevo

Jednostkę dla Społecznej Straży Rybackiej udało się zakupić dzięki dofinansowaniu z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Szczecinie.
- Jest to wyjątkowa chwila dla Polskiego Związku Wędkarskiego w Szczecinie. Możemy przekazać w końcu tę łódź naszym strażnikom, którzy w imieniu osiemnastu tysięcy naszych członków strzegą naszych wód. Bezinteresownie dbają o czystość łowisk, dbają o środowisko, walczą z kłusownictwem o każdej porze dnia i nocy - podkreśla Krzysztof Sindrewicz, p.o. prezesa Okręgu PZW w Szczecinie.
Łódź będzie patrolowała wody w Szczecinie i najbliższej okolicy. W SSR służy obecnie 190 strażników, którzy są podzieleni na dziewięć komend na terenie całego okręgu. W ciągu roku przeprowadzają około dziewięciu tysięcy kontroli. Najczęściej karani są wędkarze nieposiadający odpowiednich zezwoleń oraz za łowienie niewymiarowych ryb.
Zastanawiasz się, jakie bluzki damskie są aktualnie modne? Przedstawiamy bluzki, które królują w trendach 2021. Kobiety najchętniej wybierają bluzki hiszpanki, eleganckie, ale także sportowe. Bądź modna bez względu na porę roku. Pamiętaj, że nie ważne, czy na co dzień preferujesz styl sportowy, czy elegancki. W szafie warto mieć coś na każdą okazję. Zobacz, jakich bluzek brakuje w Twojej garderobie i zaopatrz się w nowe i modne koszulki damskie. Bluzki to jedne z podstawowych elementów naszego ubioru.
2021-02-03 07:40:53
Nadszedł czas na urozmaicenie Twojej garderoby? Zobacz koniecznie, jakie spodnie damskie są aktualnie w modzie. Dobierz spodnie odpowiednie do swojej sylwetki i ciesz się stylizacjami, które wpisują się w trendy. Modne spodnie to połowa sukcesu, ale z czym je nosić? Podpowiadamy nie tylko, które spodnie będą leżeć odpowiednio na Twojej sylwetce, ale również do jakich stylizacji sprawdzą się one najlepiej. Postawisz na ponadczasowe jeansy, które nigdy nie wychodzą z mody? A może wybierzesz dla siebie spodnie z lampasami lub w kratę? Jeśli cenisz sobie komfort i wygodę zwróć uwagę na spodnie dresowe, joggery damskie, bojówki damskie oraz spodnie typu boyfriend.
2021-02-03 07:40:39
Wybór odpowiednich spodni męskich może być trudny ze względu na bardzo dużą ilość różnych modeli i krojów. Dlatego przygotowaliśmy zestawienie stylowych i wygodnych spodni męskich 2021 w oparciu o oferty z wybranych sklepów internetowych. Z pewnością każdy mężczyzna znajdzie swoją idealną parę spodni. Wybierzesz modne jeansy, casualowe chinosy, wygodne joggery czy oryginalne bojówki? Sprawdź, który model będzie najlepiej pasować do twojej garderoby i spełni wszystkie twoje oczekiwania.
2021-02-03 07:40:06

Nowa jednostka będzie służyła przede wszystkim do patrolowania łowisk znajdujących się na Odrze, a także na przyległych do niej akwenach.

Kłusownicy powinni mieć się na baczności! Straż rybacka ma nową łódź patrolową

Zapoznaj się z ofertą i nowościami firmy Daiwa na sezon 2021. Zobacz z jakich produktów będzie można korzystać w tym sezonie. Katalog uwzględnia również produkty z ubiegłych sezonów.
Oferta i nowości Daiwa – sezon 2021

Zapoznaj się z ofertą i nowościami firmy Daiwa na sezon 2021. Zobacz z jakich produktów będzie można korzystać w tym sezonie. Katalog uwzględnia również produkty z ubiegłych sezonów. Oferta i nowości Daiwa – sezon 2021

Katalog, nowości i oferta Daiwa 2021

Rybomania – Poznań 2021r Odwołana – Z uwagi na dynamiczną sytuację epidemiologiczną oraz jej trudny do prognozowania rozwój, a także mając na względzie modyfikacje w kalendarzu europejskich wydarzeń branżowych, zarząd Grupy MTP podjął decyzję o odwołaniu marcowej edycji targów wędkarskich Rybomania Poznań 2021.
Targi Wędkarskie Rybomania to jedno z największych wydarzeń wędkarskich w Europie, podczas którego swoją ofertę prezentują wiodące firmy oraz producenci sprzętu wędkarskiego. Najbliższa edycja targów odbędzie się w 2022 roku. Głęboko wierzymy, że czas dzielący nas od kolejnej edycji wydarzenia wykorzystamy do stworzenia jeszcze wartościowszej i atrakcyjnej biznesowo imprezy.I w przyszłym roku spotkamy się w jeszcze większym gronie, z jeszcze ciekawszą ekspozycją i wyjątkową atmosferą, która od lat przyciąga tysiące zwiedzających z Polski i zagranicy.
Wszystkie zakupione bilety zachowują ważność i mogą zostać wykorzystane w nowym terminie targów. Jeśli zdecydujecie się Państwo zwrócić bilet prosimy o kontakt z oficjalną platformą sprzedaży biletów ToBilet.pl na adres e-mail: info@tobilet.pl do dnia 12 lutego 2022r. Posiadane przez Państwa bilety można także wymienić na voucher do wykorzystania na dowolne wydarzenie sprzedawane poprzez stronę www.tobilet.pl. Jeśli zdecydujecie się Państwo na wymianę voucher prosimy o kontakt zwroty na adres: info@tobilet.pl w terminie do dnia 29 lutego 2022r.
Jednocześnie pragniemy poinformować, że w związku z przepisami ustawy z dnia 2 marca 2020 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) zwanej „tarczą antykryzysową” termin do zwrotu wpłaconych przez Państwa środków został wydłużony do 180 dni. Zgodnie z art. 15zp ust. 1 przytoczonej ustawy: „Przedsiębiorca prowadzący działalność związaną z organizacją wystaw i kongresów, w tym z udostępnianie pomieszczeń i powierzchni na imprezy targowe, szkolenia, konferencje lub egzaminy, a także prowadzący działalność kulturalną, rozrywkową, rekreacyjną i sportową lub organizujący wystawy tematyczne lub imprezy plenerowe w przypadku rozwiązania umowyz klientem, w tym na świadczenie usług dodatkowych związanych z udostępnieniem powierzchni lub pomieszczeń, które to rozwiązanie umowy pozostaje w bezpośrednim związku z negatywnymi skutkami COVID-19, jest zobowiązany zwrócić wpłacone mu przez klienta środki w terminie 180 dni od dnia skutecznego rozwiązania umowy.”
Do zobaczenia w 2022 roku!
Z poważaniem Zespół Targów Rybomania

Rybomania – Poznań 2021r Odwołana – Z uwagi na dynamiczną sytuację epidemiologiczną oraz jej trudny do prognozowania rozwój, a także mając na względzie modyfikacje w kalendarzu europejskich wydarzeń branżowych, zarząd ...

Rybomania – Poznań 2021r Odwołana

Jeżeli myślicie, że flądry tak jak niedźwiedzie zapadają w długi, zimowy sen, to jesteście w błędzie. Od paru lat widać, że za sprawą zmian klimatycznych sezon wędkarski się wydłuża. A ryby – w tym płastugowate – przebywają w strefie przybrzeżnej o wiele dłużej, niż to bywało dawniej. Dodając do tego specyfikę Bałtyku, który coraz wolniej się wychładza, można przy odrobinie szczęścia łowić płastugi stosunkowo długo. Nawet w zimie.
Płastugi na zimowe szarugi
Oczywiście nie spodziewajmy się spektakularnych wyników, takich jak na wiosnę, ale jeżeli temperatura wody nie spadnie znacznie poniżej 8–9 st. C, szansa na te wyjątkowo sportowe ryby jest spora.
Miejsce i pora
Najlepszymi miejscówkami do połowu będą okolice wyjść portów, większych cieków, kanałów, rzek, którym towarzyszy naturalnie wyższa temperatura wody w strefie przybrzeżnej, zapewniająca rybom obfitość pożywienia. Niemniej nie bójcie się sprawdzić w zimie także swoich późnojesiennych lub wczesnowiosennych miejscówek, bo może się okazać, że po prostu warto.
Zwykło się uważać, że najlepszą porą do połowu jest wieczór i noc. To prawda, ale w okresie zimowym – i nie tylko – obserwuję wielokrotnie lepsze brania podczas dnia. Łowienie w ciągu dnia nie nastręcza większych, logistycznych problemów. Za to w nocy pociąga za sobą konieczność dobrej organizacji stanowiska. Wszystko musi mieć swoje miejsce, bo brak dobrej organizacji, plus trochę wiatru i deszczu, to mieszanina wybuchowa.
Konieczne wyposażenie
Osobiście, z biegiem lat, ograniczam do minimum ilość sprzętu wędkarskiego, który zabieram na plażę. Z drugiej jednak strony jest pewien kanon wyposażenia, który warto, a nawet trzeba ze sobą zabrać. Tak więc, jak zwykle, jest to sztuka kompromisów.
Nieodzownym elementem wyposażenia – oprócz wędek i kołowrotków (o których w dalszej części) – są podpórki pod wędki. Początkującym (i nie tylko) polecam proste, tanie i poręczne plażowe sztyce, które wbijamy w piasek. Zamiennie można stosować obcięte rurki kanalizacyjne PCV, w środek których – po wbiciu w piasek – wkładamy wędki.
Podstawą podczas łowienia w nocy jest dobra lampka czołowa, która daje swobodę ruchów oraz oświetla stanowisko. Nie zapomnijcie o zapasowych bateriach, naładowanych akumulatorkach lub też zapasowej lampce.
Najpopularniejszym sposobem na obserwację brań jest zamontowanie świetlików na szczytówkach. Mocujemy je za pomocą specjalnych plastikowych uchwytów lub przezroczystej taśmy.
Na flądry – bez względu na warunki pogodowe – zawsze stosuję klasyczne zestawy z dwoma trokami bocznymi. Cały zestaw ma długość 120 cm i mocuje się go od góry bezpośrednio krętlikiem do zaczepu przyponu strzałowego żyłki głównej. Troki boczne umocowane są w odległości 60 cm od siebie (na wysokości 30 cm od dołu i od góry zestawu). To plażowy standard. W zależności od warunków pogodowych oraz falowania stosuję różne modyfikacje tego samego zestawu.
Do troków bocznych dowiązuję haki flądrowe typu Aberdeen (Kamasan) w rozmiarze 4 lub 2 w zależności od wielkości stosowanej przynęty. Haki muszą być mocne, nie mogą się giąć w palcach i muszą być odporne na działanie słonej wody. Na haki zakładam nie za dużą przynętę – najczęściej filet z makreli, tubisa, śledzia, szprota lub belony.
Oczywiście zestaw uzupełniamy o odpowiedniej gramatury ciężarki, które dopinamy do klipsa, na dole zestawu. Do połowu najczęściej wykorzystuję ciężarki ołowiane lub fluorescencyjne o gramaturach w zakresie 120–190 g. Ciężarki fluo mają kilka zalet. Łatwo je zlokalizować na plaży po ciemku. A co ważniejsze – wydaje się, że wabią ryby.
Ważny jest ruch
W przypadku połowu fląder ruch przynęty jest niezmiernie istotny. Ta ciekawska ryba, która jest świetnym pływakiem, uwielbia każdy ruch i często atakuje przynętę w trakcie podciągania zestawu. Zwykle nakrywa całym ciałem zdobycz przy podciąganiu tak, aby zmylić swoją konkurencję i ukryć łakomy kąsek. Kiedy rywal lub rywalka odpłynie, spokojnie pałaszuje smakowitą zdobycz. Z kolei uwięziona na haczyku swoim ruchem prowokuje swoje towarzyszki, które podpływają zainteresowane i często odnajdują drugi hak z przynętą. Efektem wędkarskiej cierpliwości będzie złowiony dublet płastug, co nasuwa jasne wnioski, że gdy zobaczymy branie lub poczujemy flądrę na wędce, nie spieszmy się z holem. Warto poczekać kilka minut na dublet!
W mojej ocenie nie sprzęt (wędka i kołowrotek) czy inne drogie, wędkarskie „bajery”, tylko jakość przynęty oraz sposób jej podania ma zasadnicze znaczenie. Zadbajcie o to, żeby przynęta była zawsze świeża. Nawet wtedy, gdy jest mrożona, musi być wcześniej zamrożona w stanie świeżym.
Wędka i kołowrotek
Skoro mowa o sprzęcie, to – z uwagi na zmienne warunki pogodowe – wędka i kołowrotek muszą być niezawodne. Nie wybierajcie się o tej porze roku na plażę z feederem i wędką karpiową (czyli tak, jak w sezonie letnim).
Najlepiej sprawdzi się kołowrotek plażowy o stałej szpuli, z nawiniętą żyłką minimum 0,26 mm, zakończoną przyponem strzałowym (najlepiej konicznym) o końcowej średnicy 0,57–0,60 mm.
Przypon strzałowy (czyli 10–15-metrowy odcinek grubszej żyłki) jest niezbędny, bo w innym wypadku będziecie zrywać żyłkę główną przy każdym energicznym zarzucie. Nie zapominajcie o zabraniu ze sobą zapasowych szpul z nawiniętą żyłką i dowiązanymi przyponami strzałowymi. Zerwanie zestawu o tej porze roku – zwłaszcza w okresach po sztormach – nie należy do rzadkości. Nawijanie żyłki i dowiązywanie „strzałówki” po ciemku jest nie lada wyzwaniem.
Wybór wędki to kwestia plażowych preferencji. W moim przypadku aspekt czysto praktyczny. W cięższych warunkach używam angielskich wędzisk dwuskładowych, które są zdecydowanie bardziej wszechstronne, jeśli chodzi o właściwości rzutowe oraz operowanie zestawami we wzburzonych falach Bałtyku. Większość wędkarzy korzysta z plażowych wędzisk trzyskładowych długości co najmniej 4,1 m i ciężarze wyrzutowym średnio 100–200 g.
Na początek nie szukajcie drogiego sprzętu. Za niewielkie pieniądze można naprawdę kupić wędki, które spełnią nasze oczekiwania. Łowiąc na dwie wędki, jeden z zestawów umieszczam z reguły w najgłębszym dołku, który znajduje się w zasięgu rzutu. Drugi zestaw, w przypadku falowania, w tzw. pianie i aktywnie szukam żerujących ryb.
Na koniec wypada wspomnieć koniecznie o odpowiednim ubiorze, ochronie przed wiatrem, deszczem lub śniegiem (namiot) oraz termosie z ciepłą herbatą. Bez tego połów z przyjemności może stać się po prostu udręką.
Plażowa szkoła
Z biegiem lat dążę do upraszczania zestawów i myślę, że każdy z wędkarzy plażowych tworzy własną plażową szkołę, w której nie ma jednej sprawdzającej się reguły czy też zasady. I to jest właśnie piękne w „grunciarstwie dalekiego zasięgu”, bo wymaga od nas nie tylko ciągłej aktywności fizycznej, ale i aktywności umysłowej, czyli głowy pełnej nowych pomysłów. Zachęcam wszystkich zapaleńców plażowych do dzielenia się swoimi spostrzeżeniami i wymiany doświadczeń. To zawsze wielka nauka, poparta wiedzą praktyczną.
Życzę wszystkim sukcesów w nowym sezonie wędkarskim.

Wiadomości Wędkarskie, Jak łowić ryby - techniki  2021-02-01 , Jeżeli myślicie, że flądry tak jak niedźwiedzie zapadają w długi, zimowy sen, to jeste

Gdzie i jak łowić flądry zimą

Technika Method Feeder od jakiegoś czasu już na dobre zadomowiła się na nie tylko na polskim, ale i europejskim rynku wędkarskim. Co więcej, każdego sezonu widzimy nad wodą coraz więcej chętnych osób rozpoczynających swoją przygodę z popularną „methodą”.
Oczywiście wybór wędki i kołowrotka, czy pozostałych elementów zestawu jest w tej technice tak samo ważny jak w innych metodach wędkarskich, jednak warto zastanowić się też, jak zorganizować stanowisko, by w komfortowy sposób móc odbyć nad wodą każdą wędkarską sesję.
Fotel – ważny element naszego stanowiska
Method Feeder jest techniką wędkarską, opartą głównie o łowienie szybkościowe. Dlatego też warto mieć każdy niezbędny element wyposażenia wędkarskiego w zasięgu ręki. Bardzo często łowiąc ryby w ten sposób będziemy spędzać nad wodą kilka godzin, dlatego też ważnym elementem naszego stanowiska będzie fotel wędkarski. Na jaki się zdecydować?
Wybierając siedzisko zwróćmy uwagę przede wszystkim na jakość materiału i to czy wygodnie będzie nam się na nim siedzieć. Warto sprawdzić czy fotel posiada dodatkowe funkcje jak np. regulację wysokości nóżek. Idealnie pasują nam tutaj dwa rozwiązania. Pierwszym z nich jest wybór fotela karpiowego. Korzystając z takiego rozwiązania w dużej mierze mamy pewność dużego komfortu użytkowania, a to ze względu na fakt, że producent doskonale wie, że zasiadki karpiowo trwają często kilka dni, więc taki fotel musi być po prostu wygodny. Dobrym wyborem będzie np. fotel wędkarski Morphoz. Fotel wędkarski Morphoz
Drugim i coraz popularniejszym rozwiązaniem jest wybór siedziska dedykowanego technice Method Feeder. W większości przypadków komfort siedzenia jest taki sam jak w modelach karpiowych, ale atutem takiego wyboru jest możliwość rozbudowania go w prawdziwy Method Feederowy ”kombajn”. Tutaj dobrym pomysłem będzie zakup modelu Krzesło CSB Feeder Adjust . Krzesło CSB Feeder Adjust +
Podest wędkarski – nie tylko dla zawodników
Wiele osób aby zadbać o dobre warunki łowienia „methodą” sięga po specjalne podesty wędkarskie. Jeszcze do niedawna kojarzyły się one głównie z łowieniem metodą spławikową i wędkarstwem wyczynowym, jednak obecnie coraz częściej korzystają z nich także Method Feeder-owcy. Warto wiedzieć, że to nie tylko dobre rozwiązanie na zawody, ale także na pojedyncze sesje nad wodą. Niestety, cena takiego podestu z reguły nie jest niska. Dodatkowo minusem jest dość kłopotliwy transport nad wodę. Nie mniej jednak, jeśli ktoś naprawdę ceni sobie ergonomię łowienia, zapewne postawi na takie rozwiązanie. Przykładem podestu, który  możemy wykorzystać do tego stylu łowienia jest Podest wędkarski CSB 36 mm. Podest wędkarski CSB 36 mm
Jakie akcesoria wybrać do krzesła Method Feeder?
W kilku zdaniach warto opisać, jakie akcesoria przydadzą nam się w dobrej organizacji naszego stanowiska. Oczywiście krzesło jest podstawą. W sprawnym łowieniu ryb przyda nam się również półka na pellety, przynęty i drobne akcesoria. Można ją umieścić zarówno po prawej jak i lewej stronie swojego fotela. Dzięki niej, mamy pod ręką wszystko to co najpotrzebniejsze i praktycznie bez konieczności opuszczania fotela możemy założyć przynętę, nabić podajnik i zarzucić zestaw. Takie Łowinie jest efektywne, gdyż nie tracimy czasu i co więcej wszystko mamy w jednym miejscu. Na półce przydadzą nam się osobne kuwety na każdy typ zanęty, od pelletów po mix-y.
Dobra organizacja stanowiska wędkarskiego do Method Feeder to także odpowiednie ustawienie wędki. W tym pomoże nam specjalne ramie i grzebienie. Ramię o regulowanej długości możemy zamontować z każdej strony, po przeciwnej stronie do półki. Regulowana długość to nie wszystko. Dodatkowo możemy ustawić je w zależności od warunków na łowisku. Jeśli łowimy w rzece wówczas ustawimy je nieco wyżej, jeśli w jeziorze, zbiorniku zaporowym i innym typie wody stojącej, wówczas ustawimy je bliżej tafli wody.
Oczywiście, jeśli ktoś woli, może zastosować wariant z zamontowaniem grzebienia lub fajki po jednej stornie fotela i sztycy podpórki wbitej bliżej powierzchni wody, na której również umieścimy stosowny grzebień. Takie rozwiązanie jest dobre, jeśli mamy stosunkowo łagodny brzeg. Jeśli brzeg jest twardy, kamienisty, to lepiej zastosować ramię.
Na rynku dostępnych jest wiele różnego rodzaju grzebieni i fajek stosowanych w łowieniu nie tylko techniką Method Feeder, ale i klasycznym feederem. Oczywiście wybór jest w wielu przypadkach kwestią indywidualną każdego wędkarza i zależy np. od tego, czy łowimy jedną czy dwiema wędkami.
Jak transportować sprzęt na łowisko?
Oczywiście z jednej strony komfort wędkowania jest bardzo ważny, ale przy łowieniu na Method Feeder, może pojawić się jeszcze jeden problem, mianowicie transport całego sprzętu na łowisko. Samo krzesło i akcesoria do niego czy też podest wędkarski swoje waży. Oczywiście do tego dochodzą jeszcze pokrowce z wędkami czy torba z akcesoriami. Całości sprzętu jest dość dużo, a nasze potencjalne stanowisko często jest oddalone np. od parkingu. Warto więc postawić na specjalny wózek do transportu lub taczki.
To coraz popularniejsze rozwiązanie, dzięki któremu nie tylko zaoszczędzimy czas ale i zadbamy o swoje zdrowie, dzięki czemu w jeszcze lepszych nastrojach przystąpimy do wędkowania.
Wybierając wózek do transportu warto zwrócić uwagę na kilka rzeczy m.in. jakość kół i maksymalne obciążenie jakie możemy na niego zapakować. Najprostszym modelem takiego środka transportu dla sprzętu wędkarskiego jest wózek wędkarski Trolley Tube o maksymalnym udźwigu do 40 kg. Wózek wędkarski Trolley Tube kwadratowy
Jeśli jednak zależy nam na nieco większym modelu wówczas warto postawić np. na wózek wędkarski BARROW SESSION, który sprawdzi się także podczas wypraw karpiowych. Wózek wędkarski BARROW SESSION

Jak zorganizować stanowisko do Method Feeder, by w komfortowy sposób móc odbyć nad wodą każdą wędkarską sesję? Sprawdź!

Jak przygotować stanowisko do Method Feeder?

Tracz z okoniem w dziobie, a za nim - ta niebieska plama w trzcinach - to zimorodek (Adam Wajrak) To zdjęcie zrobiłem nad pewnym kanałem tuż przy siedzibie Parku Narodowego "Ujście Warty" w listopadzie. Czaiłem się wraz z moim kolegą operatorem Krzysiem Skrokiem na norkę, która nie chciała się pojawić. W zamian zobaczyliśmy coś innego, równie ciekawego.

To zdjęcie zrobiłem nad pewnym kanałem tuż przy siedzibie Parku Narodowego 'Ujście Warty' w listopadzie. Czaiłem się wraz z moim kolegą operatorem Krzysiem Skrokiem na norkę, która nie chciała się pojawić. W zamian zobaczyliśmy coś innego, równie ciekawego.

Wajrak: Krótka historia jednego zdjęcia. Zimorodek śledzi tracze

Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym, jaką rolę pełni w zestawie przypon? A może nurtowała Was myśl, jaka jest jego optymalna długość? W większości przypadków wędkarze mają swoje ulubione metody połowów i długości stosowanych przyponów, bardzo rzadko odstępując od swoich przyzwyczajeń. Zasadne jest pytanie - czy istnieją jakieś normy, które pozwalają uporządkować ten problem? Warto zastanowić się także nad sposobem przechowywania przyponów. Wiązanie ich podczas połowu sprawia wiele kłopotów i zajmuje niepotrzebnie czas. Odpowiedzi na pytania dotyczące tego zagadnienia warto szukać pośród wędkarzy wyczynowych, którzy w najdrobniejszych detalach rozpracowali proces łowienia
   Co jest zaskakujące i jednocześnie fascynujące, używamy różnych długości przyponów podczas łowienia różnymi metodami tych samych gatunków ryb. Na przykład zastosujemy 30-40 cm przypon do łowienia metodą odległościówki angielskiej podczas łowienia płoci na wodach stojących, ale jeśli używamy tyczki (długiej wędki), wybierzemy raczej długość 15 cm. Włoski wędkarz użyje zwykle 30 cm przyponu łowiąc karpie, kiedy Anglik wybierze stągiewkę o zaledwie 10 cm długości. Tak jest dlatego, że użycie przyponów o różnych długościach zależy od gatunku ryb oraz metody i koncepcji łowienia. Przy dłuższym przyponie na pewno branie będzie później sygnalizowane, ale da to możliwość pewnego zacięcia i złowienia kilku większych ryb, mogących mieć wpływ na wynik końcowy.    Obserwując kilkanaście lat temu Wiktora Walczaka podczas Mistrzostw Okręgu Kaliskiego rozgrywanych na zalewie Pokrzywnica, zastanawiałem się dlaczego bardzo opóźniał zacięcie. Antenka spławika znikała pod powierzchnia wody, a Wiktor wykonywał zacięcie dopiero po około 3-4 sekundach. Mnie wydawało się to wiecznością. W łowisko udało się znęcić spore stado leszczy, których waga sięgała 500-700 g. Przypon około 30 cm i tak opóźniał sygnalizację brań, a mimo to nie spieszył się z zacięciem. Okazało się, że powód takiego postępowania był bardzo przemyślany. W rozmowie po zawodach usłyszałem, że w jego ocenie ryba miała czas, aby dokładnie zassać przynętę. W takich warunkach mogło dojść do zbyt wczesnego zacięcia i spięcia ryby, co mogło się skończyć bezpowrotną ucieczką ryb z łowiska.    Zupełnie inaczej będzie postępował wędkarz, którego celem jest połów uklei. Autor artykułu w „Peche Info”, David Ewing, opisując sesję wędkarską z Alainem Dewimille, mistrzem i reprezentantem narodowej drużyny Francji, słynącym z najszybszego łowienia wśród wędkarzy swojego kraju, stwierdził, że Alain czasami używa przyponów o długości tylko 6 cm, ze wszystkimi ciężarkami umieszczonymi przy węźle przyponowym. Może się to wydawać bardzo toporne, ale pozwala na wyjątkowo szybką gotowość zestawu do wskazywania kontaktu ryby z przynętą. Problemem jednak może być plątanie się tak krótkiego przyponu z ołowiem. Aby tego uniknąć Alain ma prostą radę – należy zrobić pętelkę przyponową nieco dłuższą niż ta, zrobiona na żyłce głównej. Proste i skuteczne rozwiązanie.   Warte poszukania odpowiedzi jest pytanie – dlaczego najlepsi na świecie wędkarze, tak poważnie traktują poruszane tu zagadnienia. Najlepszej i pełnej odpowiedzi udzielił Didier Delannoy. – Trudne łowienie, bardziej niż jakiekolwiek inne, wymaga wysokich umiejętności technicznych. Prosty szczegół, niewielki detal, pozornie bez znaczenia, może decydować o  końcowym sukcesie. Tak może być w przypadku stosowanej grubości żyłki głównej lub długości przyponu. Jeśli pojawia się pytanie,  które bardzo często pada w dyskusjach między wędkarzami wyczynowymi: jaką długość musi mieć idealny przypon, często odpowiedź, która wówczas pada, brzmi – „to zależy…”. A jednak nawet jeśli wie, jakie to ma znaczenie, zmiana długości przyponu rzadko jest pierwszą rzeczą, o której wędkarz myśli w chwilach niepowodzenia. Chętniej zmienia rozmiar lub typ haka, nawet średnicę przyponu,  niż jego długość.   Podawane przez najlepszych wskazówki dotyczące długości stągiewek przedstawiają się następująco: ukleja od 8 do 10 cm, inne małe i stadne ryby od 10 do 12 cm, płoć 15 cm, leszcz od 18 do 20 cm. Podczas łowienia metodą angielską wszystkich ryb stosuje się przypony o długości od 30 do 40 cm, a przy łowieniu fedderem 50 cm do 1 metra. Oczywiście nie należy tych danych traktować jak wyroczni, ale warto od nich wychodzić poszukując optymalnych rozwiązań na łowisku.      Zadania przyponu można określić w kilku punktach. Pierwszym jest zabezpieczenie przed zerwaniem całego zestawu w chwili zahaczenia przyponem o podwodną przeszkodę, lub przegraniu walki z dużą rybą. W takim przypadku wystarczy jedynie zamontowanie nowego przyponu. Drugie zadanie, to umożliwienie bardzo szybkiej wymiany stągiewki na cieńszą (grubszą) lub taką z np. większym hakiem, dostosowanym do danej przynęty, którą zamierza wypróbować łowca. Dbając o to, aby przygotowane przypony miały tę samą długość, gwarantujemy sobie komfort łowienia bez potrzeby gruntowania zestawu. Łowienie w toni lub na styku dna daje często bardzo dobre efekty. Wystarczy jednak niewielka zmiana głębokości łowienia – często zupełnie nie zamierzona – a brania mogą ustać praktycznie całkowicie. Niejednokrotnie widzi się nad wodą wędkarzy, którzy używają kupowanych w sklepach wędkarskich tzw. gotowych stągiewek. Są to przypony z przywiązanym hakiem, ale nie zakończone pętlą przyponową. Wędkarz musi samodzielnie taką pętlę wykonać. Bez dokładnego przymiaru nie ma możliwości wykonania idealnie odwzorowanej długości przyponu z tym np. zerwanym. Dlatego tak ważne jest przygotowanie przyponów w domu. Warto to robić w okresach przestoju w wędkowaniu, np. w okresie zimowym.    Ostatnie pytanie – czy we właściwy sposób łączysz przypon z żyłką główną? To z pozoru banalne dla wielu pytanie, wcale takim nie jest. Oczywiste jest, że większość z nas łączenie to wykonuje poprzez tzw. „pętlę w pętli”. Najczęściej jednak pierwszy sposób polega na przełożeniu haczyka przez pętlę żyłki głównej i powrotu do pętli przyponu. Niestety ten sposób łączenia w znacznym stopniu obniża wytrzymałość przyponu, niekiedy nawet do 60 procent! Właściwe wykonanie tej operacji przedstawiono na zamieszczonym zdjęciu. Przyjrzyjcie się dokładnie w jaki sposób powinno być to zrobione. Za tydzień ciąg dalszy zmagań z problemami przyponowymi. Marek Grajek 
W artykule wykorzystano zdjęcia wykonane przez Vincenta Bégona dla pisma Peche Info.
Na ryby! Przypon, genialny wynalazek - opinie klientów
Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za komentarze Internautów do artykułu: Na ryby! Przypon, genialny wynalazek .

Portal zyciekalisza.pl, Pozostałe 2021-01-30 , Czy zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym, jaką rolę pełni w zestawie przypon? A może nurtowała Was m